Ачыгын айтсам мектепте окуп жүргөнүмдө эле аябай темпераменттүү болчумун. Сабак учурунда жөн турбай кыздардын көкүрөгүнөн кармалап жиберген адатым бар эле. Мунун айынан мугалимдердин далай тил уктум. Мен 11-класста окуп жаткан учурда биздин мектепке борбордон практикант жапжаш эжей келди. Анда жаңы окуу жылы башталып, ал күн 1-сентябрь эле. Гүлнар эжени алгач көргөнмдө эле чыдамым кетип дүүлүгө баштадым. Фигурасы тим эле укмуш экен. Акылым тумандап ал күнү эс-мас болуп эптеп үйгө келдим. Ошондо эс-дартымдын баары эле практикант эже болуп калды. Мектептен үйгө келип өзүмдүн бөлмөмө кирип чечинип атып чай ичкен бөлмөдөн атамдын бакылдаган үнү угулганынан кулак төшөй калдым.

-Ээ байбиче, биздин мектепке шаардан бир практикант мугалим келген турбайбы. Деректир мага сиздин үйүңүзгө жашап турсун деп өтүндү. Тиги времянка бош эле турат го. Ал мугалимди ошол жакка киргизип койбойлубу. Сен кандай дейсиң,ыя?-деди апамдан жооп күтүп.

-Деректир өзү айтып жаткан соң мен каршы болмок белем. Мейли, бүгүн эле көчүп келип жашай берсин,-деп айткан апамдын жообун укканда тиги эжейдин келишимдүү соорусу ошол замат көз алдыма тартыла түштү.

Акыры ошол күнү кечинде Гүлнар эже бир аз жүгү менен биздин времянкага көчүп келип жайгашты. Апам ага күнүмдүк тириликке колдоно турган буюмдардан берди. Арадан бир жума өттү. Гүлнар эже биздин класска да сабак бере баштады. Ал сабак өтүп жаткан учурда оозумду аңырайта ачып аны тиктей берчү болдум. Ал мени байкап жүргөн окшойт. Бир күнү сабак бүтүп окуучулардын баары кеткенден кийин атайын чакырып:

-Эдил, мен сени менен ачык эле сүйлөшөйүнчү. Сен мага аябай кызыгып жүрөт окшойсуң. Классташтарыңдын көзүнчө мени антип карабай жүрчү. Сен да мага жагасың,-деп айткан соң бетимден акырын чымчып туруп, ордунан шарт туруп сыртка чыгып кетти.

Эжейиме жагарымды билгенден кийин андан үмүт кылып жүрдүм. Ал күнү эжей кир-когун жууп короодогу кермеге жайып аткан экен. Кыска шортик кийип алыптыр. Толмоч сандарын көргөндө эле көзүм тумандай баштады. Эжейим болсо кыткылыктап күлүп времянкага кирип кетти. Ордумда катып жалдырап турсам атам жаныма келип:

-Эй бала! Жалдырабай үйдү жакшы кара. Азыр апаң экөөбүз коңшу айылга конокко кетебиз. Эртең келебиз. Бас, үйгө кирбейсиңби-деген соң сыртка чыгып кетти.

Он мүнөткө жетпей кошунанын “Жигулисин” айдатып келип апамды салып алып конокко кетти. Алар кеткенден кийин досторума жолугуп кечке чейин убакыт өткөрдүм. Кечинде үйгө кеч келип эптеп чай ичип алып времянка жактан көзүмдү албай карап турдум. Эжейим эрте эле жатып алса керек. Жарыгы өчүрүлүү экен. Ошондо бир келген мүмкүндүктү колдон чыгаргым келбей времянканы көздөй жөнөдүм. Сырткы эшикти ачып босогону аттаганда жүрөгүм кабынан атып кетчүдөй болуп сого баштады. Төркү бөлмөгө киргенде эжейим уктап жаткандай сезилди. Бөлмөгө түшкөн айдын шооласынан анын ич кийимчен жатканын көрдүм. Эмчек кабын чечип салган экен. Үстүндөгү жуурканды тепкилеп түртүп салса керек. Жылаңач денесин көргөндө уят-сыйытты жыйыштырып жанталашып чечинип жанына жанаша жата калып кучактадым. Эжейим мени күтүп, байкап жаткан окшойт. Ошол замат мени карай оодарылды...

-Мен сени келет го деп күтүп жаткам,-деп ысык алаканы менен меникин кармалады. Мен дагы аны көп күттүрбөстөн ич кийимине асылып тез эле анысын шыпырып жибердим. Экөөбүз эзилише аймалашкан соң эки дене бир бүтүнгө айланып баратканын туйдум. Эжейим менен чапташып калганда ысык чок тебелеп алгансып көзүмдөн от чагыла түшкөнсүдү. Эжейим ар бир кыймылыма үн чыгарып бөлмөнү жаңыртты... Бир маалда мурдагыдан башкача жапайы үн чыгарган соң денеси титирей түшүп эч үндөбөстөн сулк жатып калды... Эми андан бери бир топ жыл өттү. Учурда үй-бүлөлүүмүн. Эмнеси болсо да мени эң алгач “балалыгымды” алып “үйүргө” кошкон ошол эжейдин элеси дагы эле көз алдымдан кетпейт. Дагы эле...

Булак: NazarNews.kg