15 жашта болчумун. Күүгүм аралаш сабактан чыктым. Кеч күздүн салкын кечи. Бирин-серин куураган жалбырактар баскан сайын шыбыр-шыбыр үн катат... “Сынган кылычты” боорума кысып алып, Кокон хандыгынын эзүүсүнөн запкы жеп, карайлаган элдин турмушу жөнүндө миң түркүн ойго батып үйгө баратам. Көчөдө караан көрүнбөйт. 

Аңгыча, алыстан аттын дүбүртү угулду. Нестейип карап калдым. Албууттанып чуркап келаткан аттын такасы асфальтка тийген сайын учкун учат. “Сынган кылычтагы” эпизоддор көз алдыма элестеп кетти. Атты минип келаткан жигитчи... Дене түзүлүшү баатырлардай... Келбетин кара... Баягы, “Бүркүт планы” менен Кокон хандыгын кулатуу үчүн келаткан жоокерлерге окшотуп... 

- Не кеч киргенде жалгыз жүрөсүң?! – деди аттын жүгөнүн тартып.

- Сабактан кеч чыктым...

- Үйүң жакын элеби?

- Ооба, жакын эле...

- Атың ким?!

- Актилек...

- Көчөнүн башындагы чыракты көрдүңбү? Ошол жерге жеткенче мен сени карап турам,тез-тез басып кетип кал! – деди улам бышкырып, ары-бери тыбырчылаган атын “Так! Так!” деп тынчыта.
- ...
Шашып басып кеттим. Биче узап калганымда:

- Актилек! – деп атымдан чакырды. Ошондо үнүнөн толкунданганы сезилип турду.

- Оуу! – дедим бурула карап. Жүрөгүм көкүрөктөн чыгып кетчүдөй согуп жатканын сездим. 

- Чачың раса узун экен, байлап жүр! Көз тиет! – деди.

Экөөбүз 3 уулга ата-эне болоорубузду, анан, анан... 22 жашымда 3 бала менен таштап, о дүйнөгө кетип калаарыңды ошондо билсемчи... аттиң!

Актилек Гүлжигит кызы

Булак: NazarNews.kg